10. You can checkout any time you like, but you can never leave!

Słucham sobie Hotel California i jest mi po prostu przykro. Jestem dziś rozgoryczona i naprawdę zawiedziona samą sobą, swoim życiem, a 2 ostatnie wersy tej piosenki utkwiły mi dziś w głowie i nie mogę się ich stamtąd pozbyć.

Ostatni tydzień to piekło, z którego nie pamiętam nic poza: długimi przemyśleniami, czy mogę coś zjeść, czy nie sprowokuję tym napadu, wymiotowaniem i głodzeniem się, by jakoś naprawić szkody.

I jeszcze picie z przyjaciółką, na które czekałyśmy od pół roku, które miało być legendarne. Ale pijane zamówiłyśmy pizzę i zamiast dobrze się bawić, spędziłyśmy resztę wieczoru wymiotując. Narzygałam sobie na stopę i następnego dnia wracałam do domu autobusem z wymiotami na rajstopach.

Jutro wiozę rodziców na działkę do ich znajomych, taka coroczna tradycja (w tym roku ja prowadzę, może zginę w wypadku i wszystko się rozwiąże). Będą cudowne małe dzieci, które kocham i zamierzam się z nimi bawić cały dzień. I będzie jedzenie (do wszystkich, którzy to czytają: jeśli chcecie mi dać teraz super pro ana radę, jak uniknąć jedzenia, lepiej odejdźcie daleko od ściany, pochylcie się głową do przodu i teraz biegnijcie przed siebie. Serio). Dużo pysznego jedzenia. Jeśli nie będę jadła, zaczną mnie namawiać do jedzenia i będę w centrum uwagi. Jeśli będę jadła, boję się że zjem za dużo i cały dzień spieprzę sobie myśleniem o tym, jaka jestem tłusta i jak bardzo chce mi się rzygać. Oraz będę musiała walczyć z cofającym się jedzeniem, bo ostatnio mój żołądek sam stara się wszystko odrzucić... Wspaniałe codzienne życie bulimiczki.

9. Back to black

Długi weekend majowy co prawda trwał wieki, ale był zdrowszy niż myślałam. Prawie bez bulimii, mimo że przez tydzień mieszkałam zupełnie sama. A gdy A. wpadła na noc, nie tylko upiłyśmy się mając gdzieś kalorie, ale zjadłyśmy porządne śniadanie (próbując zwalczyć kaca).

Gdy był upał udało mi się osiągnąć największy sukces od już-zapomniałam-kiedy: założyłam kostium kąpielowy (śliczny, kupiony rok temu na wyprzedaży w Londynie i nigdy nie założony, bo czułam się na niego zbyt gruba) i opalałam się na swoim balkonie. Wystawiałam swój nieidealny brzuch do Słońca i czułam się naprawdę dobrze!

Szczęście nie trwało zbyt długo, ostatnie 2 dni to wielkie żarcie i bardzo mało wymiotowania (rodzice wrócili do domu, ech), co oczywiście od razu widać na wadze. Jak to jest, że mogę nie jeść przez tydzień i zrzucam tylko 1kg, a jak 2 dni jem powyżej 1000kcal to od razu tyję 3kg?

Dziś zrobiło się zimno, wyciągnęłam z szafy jeansy nienoszone od jakichś dwóch tygodni i... widok był okropny. Opięty materiał na udach, tłuszcz wylewający się nad górną krawędzią spodni. Tragedia. Resztki pewności siebie natychmiast odeszły w zapomnienie, pojawiła się znowu myśl o niejedzeniu. Zrobiłam dokładny plan zajęć na najbliższe dni (ekstremalnie dużo do nauczenia w krótkim czasie) i... nie ma w nim jedzenia. Oprócz jogurtu do zjedzenia na uczelni, a więc wśród ludzi we wtorek przed jogą. Bo nie chcę znowu zemdleć na jodze, to było żenujące.

To nawet zabawne, jak cykliczne jest moje życie: planuję głodówkę, nie jem, obżeram się, wymiotuję, obżeram, tyje, planuję głodówkę, nie jem, obżeram się. Moje całe dwa ostatnie lata opisane w kilku słowach.